της Αγάπης Καραμανλή

οικονομολόγος

υποψήφια βουλεύτρια Μαγνησίας του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη

Οι φετινές εργασίες του ΟΗΕ στα πλαίσια του του Συνεδρίου του για το νερό, UN water 2023, αποκαλύπτουν την σταθερή στρατηγική για το νερό ως κοινό διεθνικό αγαθό. Η συμβολή και η συνεργασία των χωρών για το νερό είναι απαραίτητη ώστε η κρίση του νερού να μην εξελιχθεί σε έναν παγκόσμιο πόλεμο για το νερό.

Τα νούμερα είναι αποκαλυπτικά. Κάθε χρόνο 3.6 εκ άνθρωποι πεθαίνουν από την μη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, 2 δις άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και 3,6 δις άνθρωποι στον πλανήτη δεν έχουν πρόσβαση σε αποχετευτικό δίκτυο.

Η πλατφόρμα συνεργασίας χωρών και υδάτινων ταμιευτήρων στοχεύει στην αντιμετώπιση της τριπλής κρίσης της εποχής μας: Κλιματικής αλλαγής – Ρύπανσης – Βιοποικιλότητας μέσα από την Βιώσιμη Ανάπτυξη (17 στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ).

Ο σχεδιασμός της δράσης για την διαφύλαξη του πόσιμου νερού, βάζει το πλαίσιο για το γλυκό νερό καθώς θεωρεί ότι:

1. Ρυθμίζει την ρύπανση

2. Η επάρκεια σε πόσιμο νερό σηματοδοτεί την συνέχιση της ζωής

3. Αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή

4. Εξασφαλίζει την βιοποικιλότητα

5. Αποτελεί μια σημαντικότατη κληρονομιά

(https://press.un.org/fr/2023/envdev2057.doc.htm)

Το πόσιμο νερό είναι ένας πόρος σπάνιος και εξαιρετικά ευαίσθητος στους εξωτερικούς παράγοντες, ανθρώπινους και κλιματικούς.

Η δράση για την διαφύλαξη του πόσιμου νερού πρέπει να ξεκινήσει σήμερα ώστε:

1. Να εξασφαλίσουμε την επάρκεια σε πόσιμο νερό

2. Να προστατέψουμε την βιοποικιλότητα

3. Να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή

Τα οικοσυστήματα του γλυκού νερού βρίσκονται στο επίκεντρο ενός νέου παγκόσμιου πλαισίου και κάθε κράτος οφείλει να συμμορφωθεί και να συνδράμει στην υλοποίηση του πλαισίου αυτού. Το καλοκαίρι του 2023 οι πρώτοι χρονικοί στόχοι πρέπει να έχουν επιτευχθεί και περιλαμβάνουν την προστασία, την επανόρθωση την ζημιών και την συμβίωση με τη φύση. Οι προστατευόμενες περιοχές και τα ποτάμια πρέπει να μπουν στο επίκεντρο μια πολιτικής για την επίτευξη των παραπάνω.

Η Ελλάδα οφείλει να θέσει τους ποσοτικούς της στόχους. Στην Γαλλία οι στόχοι φτάνουν σήμερα το 30% των ποταμιών και των προστατευόμενων περιοχών. Η επανόρθωση των ζημιών που έχουν προκληθεί στα οικοσυστήματα εμπεριέχει την μεταξύ τους σύνδεση. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας για την βιοποικιλότητα και την διάβρωση των εδαφών.

Το νέο πλαίσιο εδραιώνεται με πιλοτικές και τοπικές δράσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θεσμοθετεί τους νέους κανόνες για την προστασία του γλυκού νερού. Η υλοποίηση ενός τέτοιου έργου θέλει την συνεργασία του συνόλου των δρώντων. Πολίτες, ιδιώτες, επιχειρήσεις, ΜΚΟ, κυβερνήσεις, αυτοδιοίκηση α’ και β’ βαθμού, επαγγελματικών σωματίων. Είναι θέμα πολιτικής προτεραιότητας.

Η Ελλάδα και οι πολιτικοί της θα πρέπει να μιλήσουν με συγκεκριμένα νούμερα που θα χρηματοδοτήσουν τις δράσεις αυτές. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε τόπος για να κρυφτούν και να μην αναλάβουν την ευθύνη τους.

Σήμερα, σε εθνικό επίπεδο η ιδιωτικοποίηση του νερού, ενός αγαθού που το ίδιο το σύνταγμα της χώρας θεωρεί και υπερασπίζεται ως δημόσιο, υποβαθμίζει σε μέγιστο βαθμό το βιοτικό επίπεδο και την ευημερία των κατοίκων αυτής της χώρας.

Στις χώρες όπου συντελέσθηκε η ιδιωτικοποίηση του νερού κάθε επιχείρημα που την δικαιολογούσε καταρρίφθηκε με βρόντο.

Στις ΗΠΑ, που είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά (αλλά κι οδυνηρά για όσους το βιώνουν) παραδείγματα σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Guardian

(https://www.theguardian.com/us-news/2020/jun/23/millions-of-americans-cant-afford-water-bills-rise), εκατομμύρια Αμερικανοί δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τους λογαριασμούς νερού καθώς η συνδυασμένη τιμή του νερού και του κόστους αποχετεύσεων λυμάτων αυξήθηκε κατά μέσο όρο κατά 80% μεταξύ 2010 και 2018.

Έτσι, περισσότερα από τα δύο πέμπτα των κατοίκων ζουν με μη – προσιτούς λογαριασμούς.
Στην πρώτη εθνική έρευνα αυτού του είδους, τα ευρήματά αποκαλύπτει τον οδυνηρό αντίκτυπο της αυξανόμενης κρίσης ένδειας του νερού στην Αμερική, καταδεικνύοντας επίσης ότι η αύξηση των λογαριασμών πλήττει πλέον όλο και περισσότερους εργαζόμενους Αμερικανούς. Την στιγμή της αύξησης του κόστους των λογαριασμών και της μείωσης των ομοσπονδιακής χρηματοδότησης, οι διακοπές νερού είναι πλέον όλο και πιο συχνό φαινόμενο. Όπως οι κατασχέσεις ενυπόθηκων δανείων, έτσι και η διακοπή του νερού είναι ένας βασικός λόγος που οδηγεί πολλούς Αμερικάνους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Σύμφωνα με εθνική μελέτη, περίπου ένα στα 20 νοικοκυριά στις ΗΠΑ υφίσταται αποσύνδεση νερού για απλήρωτους λογαριασμούς ετησίως. Από τα νοικοκυριά αυτά κανένα δεν ξέρει αν τελικά θα μπορέσει να πληρώσει ή αν θα πρέπει να μάθει να επιβιώνει χωρίς νερό.

Στο Παρίσι της Γαλλίας μετά από 25 χρόνια ιδιωτικοποίησης το νερό επανήλθε σε δημόσιο – κοινοτικό έλεγχο το 2009. Κατά τη διάρκεια της ιδιωτικοποίησης η τιμή του νερού αυξανόταν με ρυθμό διπλάσιο του ετήσιου πληθωρισμού. Η ποιότητα του δικτύου υποβαθμίστηκε με τον πλέον ζοφερό και ανθυγιεινό τρόπο καθώς η ιδιωτική εταιρεία σε επένδυε καθόλου στην συντήρηση του δικτύου. Το νερό μετατράπηκε από πόσιμο σε ένα κακής ποιότητας αγαθό, βλαβερό για την υγεία. (https://reporterre.net/Comment-Paris-a-repris-le-controle-de-la-gestion-de-l-eau)

Δεν θέλουμε να συμβιβαστούμε με μια τέτοια προοπτική για την δική μας πατρίδα.

ΜέΡΑ25 Συμμαχία για τη Ρήξη

Γιατί όλα μπορούν να είναι αλλιώς!!